Archivo por meses: febrero 2009

Contemplación, por Janire López

Contemplación

La belleza está en el observador

Poesia: Janire López

Sentado en el único banco,
mira el lánguido y ancho camino que le presenta el artista y,
verdes y azules se le abren a los lados,
como dos geométricos gigantes,
los abrazos de la ciudad.
En algún momento, petrificado en la sala,
sintió que aquel cuadro lo engullía,
que el frío metal del banco le acariciaba las nalgas
y ante sus ojos se abalanzó el suelo pulido, como lago de seda,
para echarle en cara viejos momentos construidos.
Posó sus manos sobre los muslos con una recién estrenada serenidad,
y trato, con la punta del pie,
de tocarlo
Seda o Hielo,
cerámica,
alfombra de mar,
aterrorizado con la idea de la más mínima grieta.
Levantó la mirada y le pareció que la ciudad se agachaba a abrazarle
a oler su cabello, a susurrarle groserías
pero no oyó nada,
ninguna vibración
ninguna brizna de miedo,
ni puzzles o peldaños.
Miró al cielo y no alcanzó a acertar si era de día o de noche
si hacía sol o tormenta,
y, cautivado por aquella intemporalidad
¿Se conformaría con la irrealidad de otro
o era lícito también imaginar?
Y sólo entonces, cuando,
quieto,
sometido por el autor,
obligado a meditar
amó la soledad como bien saben los poetas,
alzó la mirada al frente y comprendió
qué nadie más que él alcanzaría a ver
lo que el pintor oculta
al final del camino.

Kontenplazinoa

Banku bakarrean jarrita dago
bere aurrean dagoen bide zabalari begira
eta, berde eta urdin zabaltzen zaizkio, albo bietan,
erraldoi geometriko bana bailiran,
hiriaren beso biak
Egunen batean
margo baten aurrean paratu
eta iruntsiten zatuela irudituko jatzu.
Bankuko metalezko oholaren hotza sentiduko dozu eperdi azpian
eta leundutako zelaia zabalduko jatzu begien aurrean,
zetazko aintzira baten antzera
zuk eraikitakoen islak arpegiratzeko.
Eskuak izterren ganean pausatu
eta behatz lodiaren puntagaz
ukututen saiatuko zara,
izotz ala zeta
ur ala keramika
benetakoa ote den jakin gura
baina arrakalarik txikiena egite hutsak
ikaratuta.
Gora begitu eta hiria
besarkatzen makurtan jatzule irudituko jatzu,
edo ulea usainduten edo lizunkeriaren bat esaten.
Ez dozu, ordea, abots dardararik asmatuko,
ez kurloirik edo usorik
eta zerura begitu
eta ez duzu igarriko
eguzkirik edo lainorik ageri dan,
egune edo gaua dan,
intenporalitatearen sarean egongo zara gatibu,
ikusten duzun irrealidadea behatze hutsagaz konformatu
ala irudimena erabiltea bidezkoa dan
jakin barik.
Inguruak pausu bakar bat eman barik
hausnarrean egoten behartuko zatu.
eta poeten egiten ei duten antzera,
bakardadeagaz maitemintzen ikisten dozunean
aurrera begitu eta
ohartuko zara
bide amaieran dagoena
zuk ez beste inork
ezin duela
ikusi