Axun. “Zer?…Zer?…Zer?”.

Telefonoaren bestaldeko norbaitek ulergaitza den zerbait esan ei dio Axuni. Bere ahotsak nekea adierazten du, eta etsipen apur bat ere bai.

“Zer diostazu?”.

Inkomunikazioa argia da. Inguruan dituen pertsonek ez entzunarena egiten dute, baina ezinezkoa da elkarrizketari muzin egitea.

“Aritz, orain ez… orain izan behar da? Orain ezin dut”.

Sekreturen bat izango ote da? Alboen dituen emakume biek elkarri begiratu diote. Batek begi-keinua egin dio besteari, ordura arteko disimulu denak baztertuz.

“Ze ordu da? Orain!!?? Ez naiz ailegatuko”.

Ingurukoen interesa gero eta handiagoa da. Sakeleko telefonoekin pasatzen da; ez duzu zertan interesik izan behar, ahots ozenarekin nahiko da, interesak osotasunean hartzen zaitu.

“Nork dino hori? Gezurra da, ge-zu-rra, Aritz. Egin kasu neuri”.

Konfidantzarik ematen ote du Axunek? Defentsa jarrera dauka, esku bat gerrian eta bestea sakelekoan. Hankek, antzaren antzera, UVE bat egiten dute baina alderantziz.

“Berdin zait, ez da ordua, eta berdin zait ordua bada ere”.

Alboko emakumeak, edukazio osoz, ahotsa beheratzeko eskatu dio. Axunek beste aldeko inkomunikazioari jaramon egitea nahiago izan du.

“Ia… ia ulertzen didazun ze badirudi hizkuntza ezberdina darabilgula… ez, ezin dut, eta ez dut nahi… orain bai?”.

Alboko andrea lotsatu egin da, baina ez du etsi nahi. “Aizu, parkatu… hitz egin dezakezu bajuago?”. Axunek katu-maltzur aurpegia jarri eta goxo-goxo esan dio.

“Ez, ezin dut”.

Goizalde Landabaso